مطالعه چالش های ارتقاء کارآیی آموزشی در نظام علمی –کاربردی

یکی از مهمترین و اساسی ترین ابزارهای تحقق اهداف توسعه بخش کشاورزی استفاده از نیروهای آموزش دیده خلاق و ماهر محسوب می گردد. برنامه های آموزشی مهارتی در جهت تربیت این افراد زمانی می توانند بخوبی نقش خود را در این فرآیند ایفا کنند، که عملیات طراحی، اجرا، ارزشیابی و اصلاح آنها واقع بینانه، بر اساس علوم و فن آوری روز، با مشارکت مداوم و فعال مخاطبین اصلی آن، سازگار با نیازها و مسائل آشکار و پنهان واحدهای تولیدی بخش کشاورزی و بهره برداران بوده و توسط متخصصین کارآمد آموزشهای حرفه ای و مدرسین فنی علوم کشاورزی انجام پذیرد. بدون شک هرگونه تعلل در به واقعیت رساندن عوامل مذکور مشکلات عدیده ای در میزان اثر بخشی این برنامه ها فراهم خواهد ساخت. برای احتراز از چنین وقایعی ضروری است این برنامه ها بطور مستمر ارزیابی و مورد بررسی مو شکافانه قرار گیرند. در این میان استفاده از دیدگاهها و نظرات علمی مدیران واحدهای تولیدی، تولید کنندگان و بهره برداران اصلی، مهمترین و مطمئن ترین منبع اطلاعاتی به شمار می آید. از آنجا که بخش کشاورزی در بیشتر استانهای کشور یکی از فعا لترین فعالیتهای اقتصادی بوده و فرصت های شغلی بسیاری را در بخش های متفاوت کشاورزی پیشرفته، نیمه پیشرفته و روستایی بوجود آورده، ضروری است به منظور ساماندهی و بهبود برنامه های آموزشی فنی و مهارتی ویژه افراد جوان و فعال و جویای کار یا سایر افراد علاقه مند و شاغل در واحدهای تولیدی، مطالعات مستمر انجام شده و بر اساس واقعیات روز سرمایه گذاری صورت گرفته و هر از چند گاهی در حین اجرای برنامه های آموزشی، کنترل و ارزیابی لازم صورت گیرد.

Keywords:

برنامه های آموزشی , فنی و مهارتی , علمیکاربردی , کارآیی , اثر بخشی