نظریه اسماء و صفات الهی در مثنوی معنوی

یکی از مهمترین مباحث نزد عرفا، بحث اسماء و صفات الهی است. شناخت ذات باریتعالی ممکن نیست؛ اما به واسطه همین اسمای الهی میتوان راهی برای شناخت خداوندپیدا نمود و معرفتی حاصل کرد. جهان حاصل تجلی الهی است که به خاطر حب ذات بهذات صورت گرفته است. حاصل تجلی ذاتی الهی، فیض اقدس و ظهور اسماء و صفات واعیان است. پیدایش عالم به دلیل طلب و تقاضای اعیان و طلب ظهور اسمای الهی صورتمی پذیرد؛ پس از اجتماع این دو طلب جهان پدیدار میشود. صفات خدا زاید بر ذات اونیستند و هر یک از صفاتش عین صفت دیگر اوست و تمایزی بین آنها نیست؛ مگر برحسب مفهوم. در این مقاله نظریه اسماء و صفات الهی در مثنوی مولوی بررسی، و نظر اودر این رابطه تبیین میشود. به همین خاطر، ابتدا شرحی از اهم مباحث مربوط به اینعنوان ارایه شده است، آنگاه شواهدی از کلام مولانا برای توضیح مطلب، در پی آن آمده است.

Keywords:

اسماء , صفات , تجلی , مثنوی , مولوی