نگاهی به حکمت عملی در مثنوی مولانا (با تکیه بر دو بخش تهذیب اخلاق و سیاست مدن)

حکمت و اندرز در ادب فارسی جایگاهی ممتاز و بی نظیر دارد تا آنجا که بزرگان ادبفارسی غالبا به طور مستقیم و غیر مستقیم به آن پرداخته اند. فردوسی و نظامی را بهجهت پرداختن به زیباترین حکم و اندرزها لقب حکیم داده اند و سعدی مصلحی است کهبارزترین وجه آثارش حکمت و اندرز است. حافظ نیز اگرچه اشعارش ذوابعاد است، امایکی از وجوه مهم شعرش نکته های حکیمانه است. در این میان مولانا نیز مقامی برجستهدارد و خوانندگان مثنوی چه بسا بیش از کسب لذت، به دنبال یافتن معنایی برای زندگیهستند. یکی از نکاتی که تا کنون کمتر به آن پرداخته شده است، نسبت میان سنتاندرزی و تعالیم اخلاقی مولاناست. در این مقاله سعی شده است ضمن اشارهای مختصر بهمعنای سنت اندرزی و تفاوت روش تعلیمی مولانا با این شیوه، مصادیق دو مقوله سیاستمدن و تهذیب اخلاق که از شاخصه های سنت اندرزی هستند، مختصرا، از مثنوی استخراجشده، ضمن بررسی آنها از منظر سنت اندرزی، چگونگی انعکاسشان در مثنوی نشان داده شود.

Keywords:

مثنوی , حکمت عملی , سنت اندرزی , سیاست مدن