جستاری بر لزوم نگاه بهگروه اقلیت(معلولین حرکتی) در معماری با رویکردتوانمندسازی درونزا

انسان از ابتدای تاریخ شکل گیری یکجانشینی ، در جست و جوی مکان سکنی و آرامش خویشم بوده است . در گذر زمان شهرها همراه با نیازهای انسانها شکلهای متفاوتی از سر گذرانیده اند و همواره شهروندان در پی انتااع بیشتر از فضای زندگی خود بوده اند.کالبدهای موجود در هر شهر آفریننده فضاهای متفاوتی است که در پی آن عملکردی قابل انتظار را ارایه میدهد. به بیانی صریحتر آجر و سیمان بیجان در پی انتظام بصری یک مکان، فضایی را خلق کرده که روابط انسانی می تواند متاثر از آن باشد.اما آنچه در شهرهای امروزی ما محیطی که از تعامل کالبد، فضا و عملکرد شکل گرفته است - - ملموس است نارضایتی شهروندان از فضای پیرامونی خویش است.آن چه امروزبه عنوان شکلی از روابط انسانی در شهرها نمود پیدا کرده است ،گسترش فردگرایی است. در پی این شکل از زندگی هر انسان بدنبال آن است که به تنهایی نیازهای خود را در فضاهای شهری برطرف سازد.حقیقتی دیگتر آن که بخش مهمی از افراد هر جامعه را گروه های خاص و اقلیت ،معلولی و کم توانان تشکیل می دهند که بهرغم محدود شدن توانایی هایشان در انجام بسیاری از فعالیت ها، نمت توان از انتظارات و شایستگی هایشان چشم پوشی کرد.به رسمیت شمردن تفاو تهای فردی انسان ها درطراحی فضاها امری ضروری است. ای پژوهش بدنبال پاسخی برای ای دغدغه و پرسش است،که چگونه می توان در نگاهی کلان نیازهای شهروندان خاص و گروه های اقلیت را درفراحی فضاهای شهری برآورده ساخت و از سویی دیگر با رویکردی خردتر آیا می توان امکان و فضایی ویژه برای گروه مخاطبین خاص و اقلیت، دارای شرایطفیزیکی محدودتر فراحی کرد.نگارندگان در پژوهش خود جامعه اقلیت معلولی حرکتی را مورد توجه قرار داده اند در انجام پروژه ، با توجه مشاهدات مستقیم ،روش پژوهش نظری تاربردی انتخاب شده – است.

Keywords:

مرکز نگهداری , معلولی , توانمندسازی , درون زا