وضعیت حقوقی (شناسایی و ارایه کاربرد جدید ) در حقوق ایران و موافقتنامه تریپس

اختراعات کاربرد جدید به عنوان چالش بر انگیز ترین موضوع حقوق مالکیت فکری بستر اختلاف نظر های بسیاری میان کشورها و کنوانسیون های گوناگون است و یکی از مهمترین بخش های این چالش امکان یا عدم امکان ثبت کاربرد جدید خصوصا کاربرد جدید دارویی به عنوان یک اختراع است . مفهوم کاربرد جدید این است که شخصی اعم ازمخترع اصلی و یا شخص ثالث(مخترع ثانی) بدون اینکه تغییری در اصل اختراع اولیه ایجاد کند کاربری نوینی را برای یک اختراع قبلا موجود ارایه دهد.هدف از این پژوهش تلاش در جهت ارایه رهکارهایی برای حمایت از منافع ایران در زمینه کاربرد های جدید خصوصا کاربرد های جدید دارویی است لذادر راستای این هدف ابتدا قوانین و مقررات کشور ایران در رابطه با موضوع حمایت یا عدم حمایت ازکاربردهای جدید مورد بررسی قرار گرفته و سپس قواعد موافقتنامه تریپس در این زمینه ذکر شدهو دلایل موافقان و مخالفان این پدیده نوظهور مطرح گردیده ولیچون ایران به عنوان کشوری که برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی موظف یه پذیرش موافقتنامه تریپس است می بایست قوانین خود را در راستای قوانین این موافقتنامه تدوین کند در زمینه تدوین قوانین در جهت منافع خود محدود است اما در جایی که موافقتنامه ساکت است یا به اعضا اختیار داده است باید قوانین صریح ومحکمی در راستای منافع خود تدوین کند .

Keywords:

کاربرد جدید , اختراع اولیه , مخترع اصلی , مخترع ثانی