آسیب شناسی مبارزه با فساد در ایران و ارایه پیشنهادهای راهبردی

عمده ترین آسیب عبارتند از رویکرد اخلاق گرایانه به فساد اداری، خطای تعمیم بوروکراسی وبری، پنهان کاری و شفافیت گریزی در رسیدگی به فساد اداری، بی توجهی به بعد تقاضای ( شهروندان ) فساد اداری، اقتدار بوروکراتیک، مخدودش بودن حقوق ارباب رجوع و شکنندگی بالای آن در دستگاه بوروکراسی کشور، تقلای دلسوزانه درمحیط رانتی، مالکیت متمرکز رسانه ها و مطبوعات و اعمال محدودیت های دولتی برکم وکیف گزارش دهی آنها، استفاده ناقص از روش های بازارگرا، فشار افراد وگروه های خاص برایجلوگیری از پیگیری جدی مبارزه با فساد اداری و بی اعتمادی به نهادها و سازمان های ضد فساد اداری درقالب تمام این موارد مد نظر بوده و همین طور بررسی ها نشان می دهند که موقعیت اقتصادی، فرهنگ، ویژگیهای فردی و سازمانی و کیفیت و کمیت قوانین و مقررات به ترتیب به عنوان مهمترین عوامل درفساد اداری تاثیر دارند.فساد در نظام اداری، کم و بیش گریبان گیر همه کشورهاست که آسیب ناشی از آن- با توجه به شکل های مختلف آن- بی شماراست. برای کشوری که درجهت توسعه و پیشرفت گام برمی دارد ضرورت دارد تا دور از مقوله فساد بپردازد و برای جلوگیری ازتشدید آسیب ها درآینده، با تمام توان و درهمه زمینه ها با علل وعوامل بروز آن مبارزه ای جدی و مستمر صورت گیرد تا درجامعه ای سالم و عادی ازفساد توسعه پایدار و همه جانبه درکشور محقق شود. هدف این پژوهش، آسیب شناسی روش های کیفری مبارزه با فساد اداری در جمهوری اسلامی ایران است. دراین پژوهش، استدلال شده که علت اصلی ناکامی اقدامات و تلاش های دولت یا اثر بخشی اندک آنها درآسیب هایی است که درمبارزه با پدیده فساد اداری، نادیده یا دست کم گرفته می شوند.

Keywords:

فساد اداری , بوروکراسی دولتی , پنهان کاری , عدم شفافیت , رانت جویی