جستاری در منتخب مکاتیب قطب

پس از آشنایی پارسی زبانان با دین آسمان اسلامی و سپس گسترش ابعاد معنوی و روحانی آن، عرفان، این سرشاخه تنومند معارف توحیدی در بین پارسیان نیز روشاج یافت. از همان سال های آغازین شریعت اسلام، عارفان و سالاکن بزرگی در پرتو انوار هدایت گستر رسول خدا و خاندان پاک او- که درود خداوند بر آنان باد- در بین عرب زبانان و پارسیان تربیت شدند. این قبیله توحیدی که در سیر و سلوک برین خویش در پی کشف حقیقت جاودان ربویی و آراسته شدن به حقایق ناب الهی بوده اند، همواره در افت و خیز روزگار راه خویش را از تصوف ساختگی جدا کرده اند. پایبندی عالمانه آنان به خرد و کلان فرمان های شریعت و دلدادگی عارفانه آنان به والاترین آموزه های وحیانی، حکایت از جدایی و امتیاز آنان از سلوک بی قیدانه مشتی مدعیان دروغین که دم از کشف و کرامت و فناو بقا و ... می زنند، می کند؛ البته در برشماری روزگاری عارفان، گاه به رهپویان حقیقت جویی که دل در زلال جاری معارف اهل بیت (ع) شسته اند، برمی خوریم که از آنان با نام صوفی یاد می کنند و گاه نیز به صوفیان حیلت بازی مبر می رسیم که دکان دغل و دورویی را حتی در برابر امیر موحدان علی (ع) یا فرزندان او چونانامام صادق (ع) بازگشوده اند، ولی به هر روی عرفان ناب هیچ گاه با عرفان ریایی و تصوف ساختگی سرسازگار نداشته و راه این دو از هم قابل بازشناسی است، البته برای آنکه خود خواهد و خدای نیز دیدگاه او را نیز نماید.