مطالعه ی ارتباط رابطه مادر-کودک بر اساس ناگویی هیجانی، سبک های دلبستگی و پذیرش اجتماعی در مادران کودکان دارای اختلالات رشدی-عصبی

پژوهش حاضر با هدف ارتباط رابطه مادر-کودک بر اساس ناگویی هیجانی، سبک های دلبستگی و پذیرش اجتماعی در مادران کودکان دارای اختلالات رشدی-عصبی انجام شد.روش پژوهش توصیفی- همبستگی بود. بدین منظور از بین تمامی مادران کودکان دارای اختلالات رشدی- عصبی که به مراکز توانبخشی شهر کرج مراجعه کرده بودند، 120 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های رابطه مادر-کودک MCRE، ناگویی هیجانی تورنتو TAS-20، سبک های دلبستگی RAAS و پذیرش اجتماعی SDS به عنوان ابزار پژوهش در مورد هر یک از مادران اجرا شد. در پایان اطلاعات جمع آوری شده با روش های آماری همبستگی پیرسون،رگرسیون چندمتغیره و تحلیل واریانس چند متغیره بوسیله نرم افزار SPSS-22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد که ناگویی هیجانی با بعد پذیرش فرزند و بیش حمایتگری در رابطه والد-کودک بیشترین رابطه را دارد (001/0 > P). از طرفی زیرمقیاس طرد فرزند از رابطه ی مادر-کودک در گروه اختلالات رشدی-عصبی تفاوت معنادار بین گروه ناتوانی ذهنی با بیشترین و اختلال یادگیری با کمترین تفاوت،معنادار بود (05/0> P). با توجه به یافته های به دست آمده انتظار می رود با کاهش ناگویی هیجانی و افزایش پذیرش اجتماعی مادران، کیفیت رابطه با کودک بهبود یابد.

Keywords:

ناگویی هیجانی , سبکهای دلبستگی , پذیرش اجتماعی , رابطه مادر-کودک , اختلالات رشدی-عصبی