بررسی اثربخشی آموزش مهارت های دلگرم سازی بر هشت نیاز صمیمیت زنان مراجعه کننده به بیمارستان فارابی اصفهان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های دلگرم سازی بر هشت نیاز صمیمیت زنان مراجعه کننده به بیمارستان فارابی اصفهان بود. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در زمستان سال 1395 تشکیل دادند که ابتدا بیمارستان فارابی در شهر اصفهان به صورت در دسترس انتخاب و 30 نفر از زنان مراجعه کننده به این بیمارستان، به صورت تصادفی و بر اساس ملاک های ورود در گروه های آزمایشی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. پس از آن شرکت کنندگان در گروه آزمایش به مدت 10 جلسه در جلسات آموزش مهارت های دلگرم سازی بر اساس نظریه شوانکر شرکت کردند و بر گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله درمانی انجام نگرفت. گردآوری دادهها به وسیله پرسشنامه بررسی نیازهای صمیمیت باگاروزی 2001 انجام گرفت. جهت تجزیه و تحلیل دادههای جمعآوری شده از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش حاکی از آن بود که بین گروه آزمایش و کنترل در هشت نیاز صمیمیت تفاوت معناداری وجود دارد 05/0

دلگرم سازی 44 درصد بر نمره صمیمیت کل تاثیرگذار بوده است. ولی این آموزش ها فقط بر چهار نیاز صمیمیت یعنی صمیمیت عاطفی، صمیمیت روانشناختی، صمیمیت عقلانی و صمیمیت زیباشناختی تاثیرگذار بود 05/0

صمیمیت اثربخش نبود. نتایج پژوهش بیانگر این است که افراد با یادگیری مهارت های دلگرم سازی می توانند با افزایش صمیمیت، رضایت بیشتری از زندگی به دست آورده و روابط خود را بهبود بخشند.

Keywords:

دلگرم سازی , صمیمیت