تاثیر گفتمان سلفی گری بر تقابل سیاست خارجی عربستان و جمهوری اسلامی ایران پس از 1979

سلفی گری در عربستان سعودی با اتحاد تاریخی خاندان آل سعود ومحمد ابن عبدالوهاب شکل تازه ای به خود یافت و گفتمان غالب در آن کشور شد. این گفتمان با دال مرکزی بازگشت به توحید نبوی و صدر اسلام (سه قرن اول) و دال های شناور مبارزه با شرک، بدعت، تشیع سنت، تشکیل حکومت اسلامی و ... شناخته می شود. در این رهگذر باوقوع انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 که کانون گفتمانی آن را مذهب تشیع شکل می هد باعث شد که این کشور به علت سستی عقاید و بی اساسی بودن مبانی ایدیولوژیکی و پیگیری سیاست های رهبری جهان اسلام و ایجاد حکومت اسلامی برای ایجاد امنیت داخلی، اشاعه دادن گفتمان سلفی گری و آیین وهابیت به کشورهای منطقه، همواره منافع خود را در تقابل با جمهوری اسلامی ایران، مذهب تشیع و گفتمان انقلاب اسلامی ایران بداند. با به وجود آمدن این دو رقیب گفتمانی (تشیع و سلفی گری) این دوکشور در مقاطع زمانی مختلف در بسیاری از زمینه ها در سطح منطقه به اجرای سیاست های حمایتی از گروه های طرفدار خود پرداخته اند و در برخی موارد به صورت مستقیم (مانند مداخله مستقیم عربستان در یمن و مداخله مستقیم ایران در عراق و سوریه) با جریان سازی های زمینه بروز برخی از اختلافات بین خود در منطقه شده اند. بنابراین با توجه به فضای تخاصم گفتمانی بوجود آمده بین جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی که از تاثیر ذاری گفتمان های موجود در این دو کشور صورت پذیرفته است ما در این پایان نامه به دنبال بررسی ابعاد گفتمان سلفی گری وتاثیرگذاری آن بر سیاست خارجی عربستان سعودی می باشیم و در ادامه تخاصم به وجود آمده بین دو کشور ایران و عربستان در سطح داخلی، منطقه ای و بین المللی را بررسی خواهیم کرد.

Keywords:

گفتمان , سلفی گری , سیاست خارجی , عربستان سعودی , جمهوری اسلامی ایران