کاربرد منطقه گرایی درمعماری معاصر ایران با تحلیل معماری معاصر کشورهای اسلامی در حال توسعه

شوق و اشتیاق برای توسعه در کشورهای خاورمیانه برای به دست آوردن تجارب تکنولوژیک، طراحی، برنامه ریزی از نیمه دوم قرن بیستممیلادی رو به فزونی گرفت. با وجود گوناگونی های موجود در سال های مذکور، معماری در جهان سوم همواره در جست و جوی پیدانمودن راهی برای ارتباط نیازهای معاصر به الگوهای قدیمی و اغلب فراموش شده بناهای سنتی بوده است که در هارمونی با سبک و شیوهزندگی و ارزشهای فرهنگی بوده اند. در این راستا، یکی از چالش های اصلی برای طراحان، ایجاد ارتباط میان مفاهیم بر گرفته از زمینه بافرهنگ و مسایل جهانی است.بسته به مقیاس، رویکردهای زمینه گرایی و منطقه گرایی در چند دهه اخیر برای حل چنین چالش هایی مطرحگردیده اند. در این پژوهش نخست به بررسی دیدگاه نظریه پردازان و انواع رویکردهای منطقه گرایی در معماری معاصر کشورهای در حالتوسعه پرداخته شده، سپس با بررسی نمونه های موردی مختلف سعی در تحلیل و بررسی تاثیر منطقته گرایی در معماری این کشورهاگردیده است. در مسیر پژوهش، روش تحقیق، تحلیلی-توصیفی از نوع کیفی- تفسیری بر پایه مطالعات موردی انتخاب گردیده است. هدف،ارایه اصولی در طراحی، متناسب با ویژگی های منطقه برای طراحان، بوده است.در نهایت نکات و اصول مهم به عنوان راهکارهای کالبدی وفرهنگی برای طراحی در منطقه ارایه می گردد تا طراحان معماری و حتی شهرسازی بتوانند بین معماری منطقه و تکنولوژی های جدیدگفتمانی صحیح برقرار سازند. این راهکارها در زمینه های مختلف از جمله هندسه، جزییات نما ، فضاهای ویژه داخلی با توجه به عملکردبنا، نور پردازی، سازه و ... بروز و ظهور پیدا کند. به گونه ای که ضمن عدم مغایرت با ارزش های فرهنگی، اجتماعی و هنجاری از برقراریتعامل با و سود بردن از مزایای جهانی برای تقویت طرح و ایجاد حس مکان به گونه ای مطلوب استفاده شود.

Keywords:

منطقه گرایی , کشورهای اسلامی در حال توسعه , تکنولوژی , فرهنگ