سنجش آسایش زیست اقلیمی استان مازندران با استفاده از مدلهای بیوکلیماتیک انسانی

در این پژوهش آسایش زیست اقلیمی استان مازندران بر اساس روشها و مدلهای بیوکلیمایی انسانی ماهانی، اوانز و بیکر با استفاده از اطلاعات آماری پنج ایستگاه منتخب هواشناسی استان طی دوره 15 ساله (1390-1376 (بررسی شده است. نتایج حاصل از این مقاله با توجه به شرایط محیطی نشان میدهد که شرایط مطلوب آسایش زیست اقلیمی از غرب به شرق استان (در رامسر چهار ماه و در بابلسر شش ماه) افزایش مییابد. البته این شرایط با فاصله از ساحل دریا در شرق (قایمشهر) کاهش مییابد ولی در دورههای نامطلوب گرم و سرد و شب و روز تغییر چندانی نمیکند. حدود چهار ماه از سال در تمام طول روز بیشتر و در طول شب از میزان آن کاسته میشود و در فصل زمستان شرایط نامطلوب سرد در طول شب وجود دارد ولی در طول روز از شدت آن کاسته میشود. همچنین براساس نتایج سه شاخص ماهانی، اوانز و بیکر میتوان اینگونه نتیجه گرفت که تمامی ایستگاهها در اردیبهشت و مهرماه در شرایط مطلوبتری نسبت به ماههای دیگر قرار دارند. و ماههای خرداد و آبان نیز پتانسیل وارد شدن به محدوده آسایش را در طی شب و روز دارا میباشند. شرایط اقلیمی بسیار سرد در فصل زمستان استفاده از سیستمهای گرمایشی را میطلبد و در فصل تابستان شرایط نامطلوب گرم حاکم بوده و سیستمهای گرمایشی مناسب جهت ایجاد آسایش لازم است. در ماه هاییکه خارج از محدوده آسایش قرار دارند میتوان با اصول طراحی معماری متناسب با اقلیم در اکثر اوقات سال به راحتی شرایط آسایشحرارتی را فراهم نمود و از مشکلات و معایب تخریب محیطزیست آلودگیهای صوتی و هزینه بالای مصرف انرژی جلوگیری کرد.

Keywords:

آسایش زیست اقلیمی , ماهانی , اوانز , بیکر , استان مازندران