واکاوی پدیدارشناسانه محیط های مسکونی در روند طراحی

تنوع و تکثر الگوهای سکونت معاصر و غفلت از مخاطب چنین فضاهایی، بازخوانی نیازهای انسان در محیط های مسکونی را ضروری ساخته است. رسیدن به آرامش و آسایش جسمی و روحی خواسته غایی هر انسان از مسکن به عنوان اصلی ترین واحد سکنی گزینی اش می باشد. لذا در این پژوهش تعاریف مواضع بنیادین مجتمع های مسکونی و مخاطبین آن ها ارایه می شود و به آن بخشی از سلامت روان که نیاز استفاده کننده گان از فضاهای مسکونی می باشد، پرداخته خواهد شد. هدف این پژوهش، تبیین اصولی ست که می توانند در ارتقای سلامت روان و دلبستگی به مسکن در مجتمع های مسکونی تاثیرگذار بوده و از ابتدای مراحل طراحی و برنامه ریزی تا اجرای چنین پروژه هایی مورد استفاده طراحان و مهندسین قرارگیرند.

Keywords:

نامکانی , مجتمع مسکونی , کیفیت سکونت , سکنی گزینی