بررسی اثر پلیمر سوپرجاذب بر خصوصیات رویشی نخل خرما رقم’ دیری‘ تحت شرایط کم آبی

افزایش کارآیی مصرف آب یکی از محورهای اصلی کشاورزی پایدار در مناطق خشک و نیمهخشک میباشد. کاربرد برخی مواد نظیر پلیمرهای سوپرجاذب در خاک باعث افزایش ماندگاری آب در خاک و درنتیجه کاهش مصرف آب میگردد. افزایش ماندگاری آب درخاک باعث کاهش اثرات خشکی و شوری خاک میگردد. به منظور بررسی اثر کاربرد پلیمر سوپرجاذب بر گیرایی و خصوصیات رویشی نهالهای خرما، طرحی به صورت کرتهای خرد شده در قالب طرح پایه بلوکهای کامل تصادفی با 3 تکرار در پژوهشکده خرما و میوه های گرمسیری در اهواز انجام گردید. تیمار رژیم آبیاری با سه سطح (60 ،80 و 100 درصد تبخیر تجمعی از تشت) به عنوان کرت اصلی و مقادیر سوپرجاذب با چهار سطح پلیمر سوپرجاذب آ200) 0 ،40 ،80 و 120 گرم به ازای هر اصله نهال) به عنوان کرت فرعی درنظر گرفته شد. براساس نتایج تنش آبی و سوپرجاذب تاثیر معنیداری بر گیرایی پاجوش نداشت. بیشترین تعداد برگ مربوط به تیمار تامین 100 درصد نیاز آبی و 40 گرم سوپرجاذب و کمترین تعداد برگ مربوط به تیمار تامین 80 درصد نیاز آبی به همراه 120 گرم سوپرجاذب بود. بیشترین محیط طوقه در تیمار تامین 100 درصد نیاز آبی و بدون مصرف سوپرجاذب و کمترین محیط طوقه مربوط به تیمار تامین 100 درصد نیاز آبی و 120 گرم سوپرجاذب مشاهده شد. بیشترین ارتفاع نهال مربوط به تیمار تامین60 درصد نیاز آبی و 120 گرم سوپرجاذب و کمترین تعداد برگ مربوط به تیمار تامین 60 درصد نیاز آبی بدون مصرف سوپرجاذب بود.

Keywords:

آبیاری , پاجوش خرما , خاک , گیرایی , مصرف آب