کارکرد هنری کنایه در شاهنامه فردوسی
Publish place: دومین همایش ملی بازشناسی مشاهیر و مفاخرخراسان در ادب پارسی
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,433
This Paper With 18 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICLP02_062
تاریخ نمایه سازی: 22 دی 1396
Abstract:
کنایه یکی از صورخیال و اسلوب هنری در زبان است. مشخصه اصلی این نوع بیانی، قابلیت ترکیب آفرینی و آمیختنآن با دیگر شگردهای ادبی، و چند بعدی شدنش از پس آمیزش است. اساس این دیدگاه بر یافتن پاسخ این پرسشاستوار است که، آیا نحوه کاربرد فردوسی از کنایات صرفا یک بعدی و برگرفته از زبان مردم است یا در این زمینهنوآوری نموده و آنها را با دیگر شگردهای هنری آمیخته است طبق نتایج تحقیق، فردوسی توانایی خاصی درترکیب آفرینی دارد. وی در ترکیبسازی و آمیختن کنایه با شگردهای ادبی مانند: تشبیه، استعاره، ایهام، تکرار،جناس، تضاد، تناسب، غلو، نماد و... سربلند و ممتاز است و مضامین و مفاهیمی بدیع و بلیغ آفریده است که ازساخته های ذهن اوست و بدین طریق, لذت و تاثیرپذیری کلام را دوچندان نموده است.
Authors
شهرزاد بهمنی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی
علیرضا حسینی
استادیار گروه زبان وادبیات عربی دانشگاه کوثر بجنورد
محمد غفوری فر
استادیار گروه زبان وادبیات عربی دانشگاه کوثر بجنورد