اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر بهبود روابط والد فرزندی دختران نوجوان شهر تهران

نوجوانی حد فاصل کودکی و بزرگسالی است یک گذار رشدی است که تاثیر قابل توجهی در رابطه والدینی می گذارد. برای حل تعارض و بهبود روابط بین والدین و نوجوانان نیاز به اقدامات پیشگیرانه است گروه درمانی شناختی رفتاری، روشی عقلانی و موثر برای برنامه مداخله ای است هدف: لذا، در این تحقیق گروه درمانی شناختی رفتاری به منظور افزایش کیفیت رابطه ولی فرزندی با نوجوانان دختر دبیرستانی، صورت گرفت نمونه مورد مطالعه 40 نفر دانش آموز نوجوان دختر دبیرستانی بودند که به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل جای گرفتند. هر دو گروه به مقیاس سنجش روابط ولی فرزندی به عنوان پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. در قالب گروه درمانی به مدت 8 جلسه یک و نیم ساعته مولفه های رویکرد شناختی رفتاری به گروه آزمایش آموزش داده شد. نتایج آن با استفاده از آزمون t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت نتایج نشان دهنده تفاوت معنادار در تاثیر گروه درمانی شناختی رفتاری بر روابط والد فززندی نوجوانان گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بود با توجه به نتایج به دست آمده از تحقیق می توان توجه بیشتری به حوزه رویکرد شناختی رفتاری در امر ارتباطات والد فرزندی نمود و آن را به عنوان یک رویکرد بالقوه سودمند در این زمینه مورد توجه قرار داد.

Keywords:

گروه درمانی , رویکرد شناختی رفتاری , روابط والد فرزندی , نوجوان