رابطه احساس گرفتاری مادران با اختلالات اضطرابی و رفتاریفرزندان 7 تا 12 ساله آنها

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه احساس گرفتاری مادران با اختلال اضطرابی و رفتاری فرزندان 7 تا 12 ساله آنها بود. این پژوهش در قالب یک طرح پژوهشی توصیفی همبستگی از نوع پیمایشی پیش بین انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران و کودکان دبستانی شهر اصفهان در سال تحصیلی 94-95 بود. نمونه گیری به صورت تصادفی خوشه ای انجام شد بدین منظور از بین نواحی پنج گانه آموزشی شهر اصفهان ، 2 ناحیه به صورت تصادفی انتخاب گردید نواحی 3 و 5. سپس از بین مدارس موجود در این نواحی دو مدرسه ابتدایی دخترانه و پسرانه 1 مدرسه دخترانه و 1 مدرسه پسرانه از هر دو ناحیه و در هر پایه 30 دانش آموز به صورت تصادفی انتخاب شد و به مادران ان ها و احساس گرفتاری گیلبرت و آلن 1998 ارایه شد جمعا تعداد 360 مادران دانش آموزان در مرحله اول پرسشنامه دریافت کردند از بین مادرانی که در این پرسشنامه ها نمرات بالایی را بدست اوردند نمره بالاتر از 32 در پرسشنامه احساس گرفتاری، تعداد 100 نفر به صورت تصادفی انتخاب شد. سپس پرسشنامه اختلال مرتبط با اضطراب کودکان بیماهر 1999 و اختلالات مشکلات رفتاری کودکان راتر 1975 به این مادران جهت تکمیل ارایه شد. داده های بدست آمده توسط نرم افزار SPSS و با روش تحلیل رگرسیون گام به گام و همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که احساس گرفتاری در مادران با مشکلات رفتاری و اختلالات اضطراب کودکان آن ها رابطه معناداری وجود دارد. بین هراس جسمانی، اضطراب تعمیم یافته، اضطراب جدایی و اضطراب اجتماعی کودکان با احساس گرفتاری مادران نیز رابطه مثبت و معناداری مشاهده شد.

Keywords:

احساس گرفتاری , اختلالات اضطرابی , اختلالات رفتاری