توسعه گردشگری شهری با تاکید بر مدیریت پایدار گردشگری (مطالعه موردی: شهرستان شیراز)

شھر شیراز با دارا بودن اقلیم متنوع، فضاھای تاریخی منحصر به فرد، جاذبه ھای طبیعی متعدد، وجود چھره ھای برجسته ادبی، فرھنگی و تاریخی در عرصه ملی و بین المللی و اماکن و بقاع فراوان مذھبی به ویژه وجود حرم حضرت شاھچراغ (سومین حرم اھل بیت در ایران) به عنوان یکی از برترین مقاصد گردشگری شھری شناخته می شود. این شھر با وجود قابلیت ھای فراوان تا کنون نتوانسته است جایگاه واقعی خود را در عرصه جذب گردشگر و توسعه صنعت گردشگری بدست آورد. این امر لزوم توجه به برنامه ریزی و به کارگیری نظام مدیریتی پویا و کاربردی با تکیه بر مدیریت پایدار گردشگری را آشکار می سازد. توسعه گردشگری شھری آثار مثبت و منفی اقتصادی، اجتماعی، فرھنگی و زیست محیطی به دنبال دارد. ایجاد تعادل در این زمینه، به گونه ای که آثار مثبت بیش از آثار منفی باشد، نیازمند اتخاذ سیاست ھای مدیریتی قوی است. بنابراین، پایداری در گردشگری شھری، مستلزم توجه نظام مند به ابعاد فنی، فرھنگی، سیاسی، اقتصادی، تاریخی و زیست محیطی است. این پژوھش با استفاده از اسناد کتابخانه ای و با ھدف معرفی جاذبه ھای گردشگری شھر شیراز و ارایه مبانی مدیریت پایدار گردشگری تدوین شده است. نتایج پژوھش حاکی از آن است که با به کار گیری برنامه ریزی منسجم و مدیریت پایدار در زمینه گردشگری شھری شیراز می توان به سھم قابل توجھی از این صنعت درآمد زا دست یافت.

Keywords:

گردشگری شهری , مدیریت پایدار گردشگری , شهر شیراز , گردشگری پایدار