گردشگری و توسعه پایدار با نقش مشارکت و تبلور ابراز فرهنگ عمومی

در این مطالعه با مطالعات میدانی و کتابخانه ای بر آنیم که با توجه به جنبش ھای شھرسازی اخیر در شھرھای ایران شھرھا باوجود تکاپو، از جھتی رو به صعود کمی و از جھت دیگر رو به سقوط کیفی از لحاظ تقلیدھای کورکورانه در معماری ساختمان بدون توجه به فرھنگ منطقه و تنھا با نگاھی از حیطه زیباشناسی، به دور از کاربردی بودن آن هستند که باعث عدم توجه بازدیدکنندگان از چنین مکان ھایی می شود. این امر به دنبال خود، ضعف در پایداری مناطق بومی را به ھمراه داشته است. گردشگری شھری که امروزه به عنوان یکی از مھم ترین صنایع جھان شناخت می شود، نه تنھا ازلحاظ اقتصادی بلکه به دلیل معرفی و شناساندن تاریخ و فرھنگ شھرھای مختلف مطرح است. سفر به مناطق مختلف و بازدید از پدیده ھای انسانی و طبیعی گوناگون، در ضمن مفرح، موجبات رشد انسان را فراھم آورد. امروزه اھمیت و وسعت بودن صنعت گردشگری موجب شده است تا پدیده ھای متعددی از دیدگاه گردشگری مورد تحقیق قرار گیرند برای گردشگری توام با توسعه پایدار که تبلور فرھنگ عمومی باشد بایستی برای تحقق بخشیدن به این ھدف می توان با در نظر داشتن معماری بومی منطبق بر آنجا و شناخت فرھنگ، ھنر و سنت ھای ساکنین، با مشارکت عمومی مردم آن منطقه، به نوعی توسعه صنعتی و اقتصادی ھمگام با توسعه گردشگری، با ایجاد امکانات مناسب و متناسب، کارا دانست و گامی موثر در این زمینه برداشت.

Keywords:

گردشگری , توسعه پایدار , مشارکت و فرهنگ مردم