اثر بخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر شادکامی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر شادکامی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی بود. این پژوهش یک پژوهش نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش آزمون پس آزمون همراه - با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی تحت پوشش بهزیستی استان چهارمحال و بختیاری شهر شهرکرد در سال 1395 بودند که از بین آن ها 32 نفر به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار پژوهش عبارت بود از پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) . ابتدا از افراد هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و سپس گروه آزمایش به مدت 7 جلسه گروهی 90 دقیقه ای تحت درمان مبتنی بربهبود کیفیت زندگی قرار گرفتند و پس از پایان برنامه آموزش نیز از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. سپس داده ها با روش تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی موجب افزایش شادکامی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی شده است 05 / 0P

Keywords:

درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی , شادکامی , مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی