حکم نکاح مبتنی بر محرمیت رضاعی سابق از دیدگاه حقوق ایران، فقه امامیه، فقه حنفی و شافعی

چنانکه رضاع از ابتدا ایجاد قرابت می کند و مانع نکاح می گردد، هر گاه پس از نکاح معلوم گردد که محرمیت رضاعی بین زوجین وجود دارد، نکاح بین آن دو باطل می گردد. اگر پس از ازدواج، محرمیت رضایی بی زوجین ثابت شود. حکم بقا یا انحلال نکاح بی زوجین محل اختلاف بوده و فقهای امامیه و شافعیه قایل به پایان زوجیت بی آن دو می باشند. ا زیرا خویشاوندی امری طبیعی است که در اثر رضاع واقع می شود پس ناچار زوجیت منحل خواهد گردید. اما برخی از فقهای حنفیه بر ای دیدگاه هستند که اگر پس از ازدواج معلوم شود که بی زوجین حرمت رضایی وجود دارد قایل به پایان زوجیت نمی باشند و اگر مرد زن را طلاق نداد زن می تواند با مرد بماند . بنا بر دیدگاه قانون مدنی ایران، فقه امامیه، حنفیه و شافعیه زن در صورت علم به فساد نکاح حقی بر مهر المثل ندارد . در صورتی که زن و مردی بدون اطلاع از حرمت رضایی، با هم ازدواج کرده باشند، طفل متولد شده نسبت به هر دو مشروع است و حتلال زاده محسوب می شود.

Keywords:

رضاع , وطی به شبهه , مهر المثل , محرم