اثر بخشی تیاتر درمانی بر ناگویی هیجانی زوجین معلول جسمی حرکتی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی تیاتر درمانی بر ناگویی هیجانی زوجین معلول جسمی حرکتی بود. روش این تحقیق نیمه آزمایشی ( طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل نابرابر ) بود. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه زوجین معلول تحت پوشش بهزیستی مشهد در سال 1396 بود و از این میان تعداد 60 نفر از آنها به صورت در دسترس و داوطلبانه برگزیده و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو (20TAS) استفاده گردید. پس از اجرای پیش آزمون، مداخله درمانی (تیاتر درمانی) طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به گروه آزمایش ارایه گردید. پس از پایان برنامه آموزشی، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش تیاتر درمانی بر ناگویی هیجانی زوجین معلول جسمی حرکتی موثر بوده است (p> 0/05). بنابراین سازمان بهزیستی برای کاهش ناگویی هیجانی زوجین معلول جسمی حرکتی می تواند از برگزاری دوره های آموزش تیاتر درمانی یاری جوید.

Keywords:

تیاتر درمانی , ناگویی هیجانی , زوجین معلول جسمی حرکتی