منظر معنوی اقامتگاه های بومی گردشگری ایران

گردشگری نظامی معرفتی می باشد که در کنه آن رشد و تعالی نهفته است، ضرورت بقای یک نظام، وابسته به عملکرد بی نقص تمامی اجزای آن می باشد. زیرساخت های اقامتی گردشگری بعنوان یکی از اصلی ترین بخش های این سیستم موجب توسعه و رونق آن می شوند و ارتقاء کیفیت تجربه و تاثیرگذاری بر کیفیت ادراک سفر را نیز امکان پذیر می کنند. رسالت سفر در دستاوردهای معنوی آن نهفته است و اقامتگاه های بومی قابلیت ایجاد زمینه برای ارتباط متقابل و دست یابی به معنا و تعالی را دارند. لذا پژوهش حاضر، با هدف شناسایی مولفه های تاثیرگذار در شکل گیری منظر اقامتگاه های بومی گردشگری از دید گردشگران به تبیین و تحلیل تحقق منظر معنوی از طریق ادراک منظر اقامتگاه های بومی می پردازد و دغدغه اصلی این تحقیق کیفی، کشف این حقیقت است که گردشگر چه می بیند، چه می فهمد، چگونه نحوه اقامت او موجب هدایت او از عینیات به سمت ذهنیات و نهایتا ادراک منظر معنوی می شود. لذا پاسخگویی به سیوالات تحقیق از طریق روش کیفی و با ابزار مصاحبه نیم ساختار یافته صورت گرفته است و پس از کدگذاری داده ها و استخراج مولفه های منظر اقامتگاه های بومی، نتیجه تحقیق در قالب چارچوب مفهومی طراحی و ارایه شده و یافته ها مورد تحلیل و تفسیر قرار گرفته اند.