بررسی مفهومی شهر هوشمند و بازگشت پذیری آن

نظریه شهر هوشمند تاریخچه مختصری دارد، اما همین تاریخچه مختصر، تاثیر گسترده ای بر گفتمان معاصر در زمینه توسعه شهری و شیوه های نوآوری آن داشته است. تا چند دهه پیش، دانش پژوهان هم اصطلاح شهر هوشمند را بندرت به کار می بردند، چه برسد به مسیولان و کارگزاران شهری . با وجود این، تقریبا در یک دهه گذشته، این اصطلاح به اوج درخشش خود رسید تا اندازه ای که اکنون در متون علمی بتدریج جایگزین اصطلاح شهر پایدار شده که مدت ها بر برنامه ریزی و سیاست شهری حکمفرما بوده است. به نظر می رسد سیاست گذاران شهری، این مفهوم جدید را بر اساس نوید آن (که هنوز محک زده نشده) برای احیای رشد اقتصادی شهری در کنار ارتقای قابلیت زیست پذیری و عملکرد زیست محیطی، مشتاقانه پذیرفته اند. خطر این پذیرش در کشور ما در آن است که ممکن است شهر هوشمند به کلید واژه ای تبدیل شود که بدون آنکه از مفهوم ذهنی و دقیق خود بهره ای داشته باشد، در معرض تفاسیر مختلف و روندهای سطحی قرار گیرد. البته، مطالعه انتقادی این پدیده نوظهور، بیانگر این است که محبوبیت شهر هوشمند تا حد زیادی حاصل ادغام موفق دو گفتمان مفهومی قوی یعنی چشم انداز بهره برداری از نوآوری های دیجیتال شهری برای مقاصد رشد اقتصادی شهری و رفرم حکومت است.به منظور بررسی کامل تر موضوع، این مقاله به تحلیل ریشه های مفهومی شهر هوشمند پرداخته است. تایید می کند که ضمن تمرکز بر به کارگیری سیستم های فناورانه در زیرساخت شهری و فرایندهای دولتی، احتمالا تازگی منحصر به فردی به این موضوع می بخشد، اما با این وجود شهر هوشمند بتدریج مفاهیم موجود را گسترش می دهد و حداقل به دو روش مهم، استدلال می شود که شهر هوشمند نشان دهنده دستور کار نسبتا برگشت پذیری است: اول اینکه حاکی از بازگشت به سنت برنامه ریزی منطقی و نوینی است که بر فناوری دیجیتال به عنوان روند استانداردسازی تصمیم گیری تمرکز دارد؛ دوم اینکه با توجه به تمرکز غالب بر رشد اقتصادی از طریق نوآوری فناورانه دیجیتال، بازگشت نسبی از تعهد به پایداری شهری را نشان می دهد.

بررسی مفهومی شهر هوشمند و بازگشت پذیری آن Keywords:

شهر هوشمند , نوآوری دیجیتال , استانداردسازی , بازگشت پذیری , شهرپایدار