دیالکتیک حقیقت و شی ء در فلسفه هایدگر

حقیقت پرسش برانگیزترین مسیله فلسفی است که اندیشه فیلسوفان را همواره به خود جلب کرده است مارتین هایدگر با تعریف حقیقت به نا مستوری (الثیا) حقیقت را از معیار سنجش صدق و کذب گزاره خارج کرده و به آن جایگاهی هستی شناسانه که بخشیده است. در این مقاله ارتباط میان حقیقت و شیء در فلسفه هایدگر بررسی می شود و استدلال می شود که نگاه هایدگر به هستی های ابزاری تاثیر قاطعی در حقیقت اندیشه وی داشته است. تفسیر ما از ارتباط حقیقت و شی در فلسفه هایدگر متمرکز بر روی بند 44 وجود زمان است. این بند اولین جایی است که هایدگر مسیله حقیقت را به صورت جدی مطرح می کند و در عنوان مقاله از واژه دیالکتیک استفاده شده است که به نظر می رسد مناسب ترین واژه برای بیان ارتباط دوجانبه میان دو موضوع است. بنابراین دیالکتیک حقیقت و شیء، افق سنجش و ارزیابی حقیقت است که از منظر هستی شناسی پیش دستی و هستی شناسی تو دستی واکاوی شده است. این دو گونه هستی شناسی ناظر بر دو نحوه تقرب و نزدیکی ما با اشیای درون جهان است. هدف مقاله نشان دادن پیوند میان این دو گونه هستی شناسی و حقیقت اندیشه است.

Keywords:

حقیقت , شی ء , هایدگر , هستی شناسی پیش دستی , هستی شناسی , تودستی