بررسی عوامل موثر بر احیا بافت فرسوده شهری (نمونه موردی: محله آبکوه مشهد)

امروزه در بسیاری از شهرهای کشور به دلیل افزایش جمعیت، مهاجرت های بی رویه، عدم توجه به هستههای قدیمی شهر و تمرکز فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی باعث شده است بافت های قدیمی دچار مشکلات امنیتی، اجتماعی و اقتصادی شود و به مرور زمان دچار فرسودگی گردد که این اتفاق به تدریج بر روی شهر اثر گذاشته و شهر را از درون ناکارآمد میسازد. محله آبکوه از هسته های اولیه شهر مشهد بوده و دارای قدمتی تاریخی می باشد و از جمله محدوده هایی است که از مشکلات بافت فرسوده رنج می برد. این محله به رغم طرحهای اجرا شده در جهت احیای آن، نتوانسته آن گونه که شایسته قدمت محله و توانهای موجود آن است، در مسیر توسعه پایدار فضا گامی موثر بردارد و همچنان شاهد گریز جمعیت از محله هستیم. هدف این مقاله تحلیلی بر طرح های احیاء و نوسازی در محله آبکوه و بیان نقاط ضعف و قوت آنها و ارایه راهکارهایی برای استفاده بهینه از این فضاها ضمن حفظ هویت بافت است. در این پژوهش، از روش تحقیق توصیفی ژرفانگر استفاده شده وبه منظور سنجش و تجزیه و تحلیل اطلاعات از تمامی روشهای مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه و مطالعه کتابخانه ای بهره مند شده است.

Keywords:

شهر مشهد , بافت فرسوده , احیاء , نوسازی