تاثیر پوزیشن نیمه نشسته و موسیقی درمانی بر تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی در زنان مبتلا به سرطان پستان

Publish Year: 1391
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 796

نسخه کامل این Paper ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

این Paper در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ICBCMED08_095

تاریخ نمایه سازی: 29 فروردین 1397

Abstract:

مقدمه: شیمی درمانی به عنوان یک روش اساسی درمان سرطان شناخته شده و با وجود مزایایی که دارداغلب باعث عوارض جانبی نیز می شود که مهم ترین این عوارض تهوع و استفراغ می باشد. با توجه به آسانیکاربرد روش های غیر دارویی از جمله موسیقی درمانی و پوزیشن نیمه نشسته به علت نداشتن عوارضجانبی، مصرف کم انرژی بیمار و انجام آن به تنهایی توسط بیمار می توان درراستای ارتقای کیفیت زندگیزنان مبتلا به سرطان پستان در بیمارستان ها و کلینیک های مراکز انکولوژی از این شیوه بهره جست.منتها در خصوص اثربخشی روش غیر دارویی که پرستاران بیشتر استفاده کنند اطلاعات چندانی وجودندارد، لذا این مطالعه با هدف مقایسه اثر مداخلات غیر دارویی بر تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی درزنان مبتلا به سرطان پستان انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی می باشد. جامعه مورد پژوهش این مطالعه را زنان مبتلا بهسرطان پستان که با رژیم سه دارویی سیکلو فسفامید، 5- فلیورواوراسیل و آدریامایسین تحت درمان بودند،تشکیل می داد. جهت گرد آوری داده ها از مقیاس دیداری VAS برای تعیین شدت تهوع و پرسشنامه دفعات تهوع و استفراغ استفاده شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه (هر گروه 30 نفر) موسیقی درمانی, پوزیشن نیمه نشسته قرار گرفتند. شدت تهوع و دفعات استفراغ قبل، حین، 8، 16 و 24 ساعت پس از شیمی درمانی سنجیده و مقایسه گردید.یافته ها: نتایج حاکی از آن است که گرچه با گذشت زمان شدت و دفعات تهوع و استفراغ افزایش یافته امااین روند افزایشی درگروه مداخلات غیر دارویی کمتر از حالت بدون مداخله بوده است.بحث و نتیجه گیری: مطالعه نشانگر موثر بودن روش نیمه نشسته و موسیقی درمانی در زنان مبتلا به سرطانتحت شیمی درمانی بوده است. کاربرد آسان، ارزانی و امکان استفاده توسط بیماران، فقدان عارضه جانبیامکان گسترش این روش را عملی تر می سازد.

Authors

محبوبه پژمان

بیمارستان قایم مشهد