نخبگان ایرانی و راهبرد سیاست خارجی در قبال بازتاب های انقلاب اسلامی در خاورمیانه

منطقه خاورمیانه بدلیل موقعیت ژیوپولتیک، ژیوکالچر و ژیواکونومیک ممتاز از دیرباز محل نزاع ابرقدرت ها برای تسلط بر این منطقه راهبردی بوده است. در میان کشورهای این منطقه، ایران نسبت به دیگران با توجه به مولفه های سیاسی، جغرافیایی، اقتصادی، فرهنگی، تاریخی و تمدنی از موقعیت به مراتب ممتازتری برخوردار است و به نظر می رسد با وقوع انقلاب اسلامی بر این اهمیت بیش از پیش افزوده شده است. از زمان پیروزی انقلاب اسلامی به این طرف جمهوری اسلامی ایران نه تنها موقعیت راهبردی گذشته خود را تحکیم بخشیده بلکه نظام سیاسی و مستقل خود را به عنوان الگویی برای ملت های مسلمان مطرح کرده و همزمان رهبری طیفی از کشورها و گروه های موسوم به محور مقاومت را به عهده گرفته است. در این میان آغاز وزش نسیم بیداری اسلامی از سال 2010 در میان کشورهای عربی منطقه و سقوط تعدادی از دیکتاتورها و پیروزی اسلامگرایان این تصور را پدید آورد که شرایط جدید،موقعیت ایران را در منطقه تحکیم و موقعیت دشمنان آن را تضعیف خواهد نمود و فرصتی را برای سیاست خارجی این کشور پدید خواهد آورد تا منافع و اهداف سیاسی و انقلابی خود را در کشورهای بحران زده محقق کند در این راستا مطالعه و نگرش نخبگان ایرانی به نحوه استفاده دستگاه دیپلماسی از این موقعیت و میزان کارآیی و نیز شناخت نقاط ضعف و قوت سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران از دیدگاه آنها در بهره گیری از این تحولات و تحقق منافع ملی هدف اصلی این مقاله است

Keywords:

سیاست خارجی , نخبگان ایرانی , منافع ملی , خاورمیانه , بیداری اسلامی