بررسی رابطه بین توانمندسازی کارکنان و میزان آمادگی برخورد با بحران در مرکزآموزشی درمانی شفا شهرکرمان

توانمندسازی کارکنان یکی از عوامل اصلی و اساسی در افزایش آمادگی برخورد با بحران و در واقع پیش نیاز افزایش آمادگی برخورد با بحران است. البته شایان ذکر است که کاهش عوارض ناشی از حوادث غیر مترقبه به عمل گراترین واحد نظام سلامت تبدیل شده اند که برنامه ریزی و آماده سازی آنها باید به عنوان بخش مهمی از خط مشی های راهبردی نظام سلامت مورد توجه قرار گیرد.در پژوهش حاضر به بررسی ارتباط ابعاد توانمندسازی روانشناختی کارکنان با میزان آمادگی برخورد با بحران پرداخته شده است. این تحقیق براساس اهداف و ماهیت توصیفی تحقیق،برمبنای روش جمع آوری داده هااز نوع پیمایشی و به لحاظ روش تحلیل داده ها از نوع مطالعات همبستگی می باشد.این پژوهش در مرکز آموزشی درمانی شفا شهر کرمان انجام شده و جامعه آماری تحقیق شامل کارکنان مرکز آموزشی درمانی شفا شهرکرمان(رسمی،پیمانی،قراردادی،شرکتی) 980 نفر می باشند که با استفاده از فرمول نمونه گیری جامعه محدود کوکران و روش نمونه گیری طبقه بندی شده و 276 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند.ابزار جمع آوری داده ها دو پرسشنامه بوده است،که پس از تعیین روایی و پایایی پرسشنامه،تعداد 276 پرسشنامه بین جامعه آماری که کارکنان مرکز آموزشی درمانی شفا شهر کرمان می باشند توزیع و پس از یک هفته جمع آوری گردید.در نهایت و پس از تحلیل داده ها این نتایج حاصل گردید که پنج عامل احساس شایستگی،احساس موثر بودن، احساس خود مختاری، احساس معنی داری و احساس اعتمادتوانمندسازی فاکتورهای مهم در میزان آمادگی برخورد با بحران هستند ولی این پنج عامل اهمیت برابر ندارند و به تر تیب احساس اعتماد،احساس خودمختاری،احساس معنی داربودن،احساس موثربودن،احساس شایستگی بیشترین تاثیر را بر میزان آمادگی برخورد با بحران دارند

Keywords:

توانمندسازی , آمادگی برخورد بابحران , احساس شایستگی , احساس معنی دار بودن , احساس خودمختاری , احساسموثربودن , احساس اعتماد