نقش روان شناسانه فضا و محیط در ارتقا خلاقیت کودکان

مسیر اهداف تمام ارکان جامعه در جهت بهبود بخشیدن به جامعه است، چه بهتر آن که برای محقق شدن این هدف والی راه رااز بنیاد جامعه،کودکانمان آغاز کنیم. کودکان در نقش زیر بنا و امید فردای جامعه ،اشخاصی هستند که مقدر است هویت، فرهنگ و آینده ی جامعه ی مان را به آنان بسپاریم و این درحالی است که رشد و شکوفایی هر جامعه ای در گرو بهره برداری از استعداد ها و توانایی های کودکان جامعه است. پیشبرد این هدف عالی در گرو شکل گیری افکار و شخصیت کودکان است زیرا ویژگی های اصلی انسان در همان دوران کودکی شکل می گیرد و رشد می کند .در این میان برای رسیدن به نتایج مطلوب می بایست کودکان را از آموزش های خلاقانه بهره مند و راه صحیح تعامل با جامعه را به آنها آموخت تا کودکان در آینده به افرادی خلاق و اجتماع پذیر تبدیل شوند. خلاقیت عامل کسب تجربه بیشتر است و تجربه عامل پیشرفت در زندگی آینده کودکان می باشد. غریزه ی الگو برداری از اصیل ترین نیرو های نهفته در طبیعت انسان است که رشد قوه ی خلاقیت از آن آغار می شود و با توجه به ضعف قوه ی عقلانی و شناختی کودکان این پدیده در کودکان در بستر تعاملات و رفتار های اجتماعی آنان با دیگران بیشتر رخ می دهد. هدف این تحقیق رسیدن به راه کار هایی برای افزایش خلاقیت کودکان به هنگام آموزش می باشد که به نظر می رسد محیطی اجتماعی که امکان یادگیری خلاقانه را برای کودکان فراهم می آورد برای تحقق این امر مناسب باشد. بدین ترتیب ما در آغاز به توصیف کودکان و رشد آن ها در زمینه های اجتماعی، عاطفی و مهارتی پرداختیم، زمینه هایی که به طور مهم در خلاقیت و افزایش این قوه در کودکان تاثیری شگرف دارد. سپس به بررسی متغیر ها و ابزار های موثر در افزایش خلاقیت پرداختیم، راه کارهایی را استخراج کرده و در انتها ویژگی های محیطی فضاهای اجتماعی که به افزایش خلاقیت این قشر مهم از جامعه کمک می کند را در غالب جدول ارایه دادیم .دراین تحقیق، از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی استفاده شده است.

Keywords:

کودک , خلاقیت , تجربه , تقلید , بازی , طبیعت , معماری