خوانشی نو از تیاتر با رویکرد انتزاعی

تیاتر، آیینی ترین هنر جهان است. از زمان پیدایش، دست مایه ی نمایش آیین ها و سنت های مردمی بوده که آن را بازی و تماشا می کردند. چه در یونان باستان که قهرمان نمایش ها، خدایان بودند و چه بعدتر که یگانه پرستی مفهومی عمیق برای بشر یافت، تیاتر با نشانه های دینی و آیینی،به اجرا درمی آمد. هنر مجموعهای از آثار یا فرآیندهای ساخت انسان است که در جهت اثرگذاری بر عواطف، احساسات و هوش انسانی و یا به منظور انتقال یک معنا یا مفهوم خلق میشوند. همچنین میتوان گفت هنر توانش و مهارت خلق زیبایی است. دانشنامه بریتانیکا هنر را بهعنوان استفاده از توانایی و تخیل در خلق آثار زیبا، محیطی و یا تجاربی که میتوان با دیگران تقسیم شود تعریف میکند ( ایان، چیلورز. هارولد، آزبورن،.(1380 در ادبیات ایران در دوره اسلامی این معنا دوباره دگرگون شد و هنر به معنای کمال، فضیلت، هوشیاری، فضل، تقوی، دانش و کیاست و... به کار رفت، که دارای بار معنایی عام بود. در هنر، انتزاعبه معنی زبده گزینی از طبیعت است و روش های گوناگون دارد. شاخصه ی بسیاری از روش های انتزاعی این است که سنت بازنمایی واقعیت مشهود و محسوس را کنار می گذارد و یا کم اهمیت می شمارد و ابداع یک کارکرد تازه برای درک بصری را کارکرد اساسی هنر می شمارد. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از روش کیفی و مطالعات کتابخانه ای به بررسی سیر تحول تیاتر به عنوان یکی از هنرهای هفتگانه با رویکرد انتزاعی در ایران پرداخته شود. این سیر از دوران قاجار که تیاتر با عنوان جدید و مدرن وارد ایران شد آغاز می گردد. در این میان به دنبال یافتن این مساله هستیم که آیا تیاتر می تواند خود را به عنوان یک هنر انتزاعی عرضه می کند و آیا این انتزاع در تیاتر تجلی می یابد یا خیر

Keywords:

تیاتر , هنر انتزاعی , هنر