تمایزات اقتصادی مناطق شهری و روستایی ایران و روند تغییرات آن طی برنامه پنجم توسعه

در میان رویکردهای متفاوتی که برای سنجش اقتصاد مقاومتی ارا یه شده است، عدالت محوری از اصلی ترین رویکردها است که میتوان آن را با معیارهای متفاوتی مورد سنجش و ارزیابی قرار داد. در این میان، معیارهای اقتصادی مانند ضریب جینی، متوسط درآمد و نرخ بیکاری معیارهایی هستند که می توان برای ارزیابی این رویکرد در سطح مناطق از آنها بهره گرفت. از اینرو، این مقاله می کوشد اقتصاد مقاومتی را با معیار عدالت محوری و با توجه به نماگرهای مذکور مورد سنجش و ارزیابی قرار داده و این سنجش بر اساس مناطق روستایی و شهری کشور در فاصله زمانی برنامهی پنجم توسعه، که دستیابی به داده های آن در مرکز آمار ایران امکان پذیر بوده، صورت گرفته است. با استفاده از مشخص کننده های مرکزی و پراکندگی آماری و نیز روند تغییرات آنها در طول دورهی مورد بررسی، نتایج این مطالعه نشان دهنده ی آن است که در سال های برنامه پنجم توسعه مناطق روستایی و شهری کشور از منظر عدالت محوری همگرا نبوده اند. بر این اساس و با رویکرد مذکور توجه به بعد عدالت در تحقق اقتصاد مقاومتی رویکردی اساسی و لازم در دهه ی دوم سند چشم انداز است. این موضوع به ویژه با نام گذاری دهه ی چهارم انقلاب با نام دهه ی عدالت و پیشرفت از موضوعیتی دوچندان برخوردار خواهد بود.

Keywords:

مناطق شهری , مناطق روستایی , نماگرهای اقتصادی , عدالت محوری , برنامه پنجم توسعه