تفسیری از نقد هایدگر بر مبدا و موضوع پدیدارشناسی استعلایی هوسرل

هایگر در درس گفتار تمهید برای تاریخ مفهوم زمان، نقدی درونی بر موضوع پدیدارشناسی استعلایی وارد می کند و هوسرل را متهم می سازد که پرسش از نحوه خاص وجود افعال روی آورنده آگاهی و معنای وجودار به طور کلی فرو گذاشته است. هایدگر به واسطه این نقد، با بازگشت به مبدا پدیدار شناسی؛ یعنی چرخش از رویکرد طبیعی به رویکرد استعلایی پدیدارشناسانه، به فهم خاص خویش از موضوع پدیدارشناسی؛ یعنی دازاین راه می برد. در مسیر تفسیر این نوشتار نشان داده خواهد شد که هایدگر ، برخلاف فهم مشهور، نه تنها منکر چرخش استعلایی هوسرل و مسیر اپوخه و تقلیل ها نیست بلکه برعکس به معنای خاصی، هم اپوخه و هم تقلیل استعلایی را می پذیرد؛ بدین معنا که اطلاق سوژه استعلایی مطلق را چنان ریشه ای می کند که مبدایت رویکرد طبیعی هوسرل حذف می شود و تمایز میان وجود انسان با سوژه مطلق نیز از میان می رود. بدین ترتیب ، دازاین، به نح خاصی در جایگاه سوژه مطلق، به نحو توامان در اطلاق و تناهی انضمامی آن قرار می گیرد.

Keywords:

پدیدارشناسی , آگاهی استعلایی , سوژه , دازاین , روی آورندگی , هستی شناسی