برجستگی بعد امنیت و توسعه محوری در سیاست خارجی ج. ا. ایران (از دهه 80 تاکنون)
Publish place: Research Of Nations Magazine، Vol: 2، Issue: 24
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 319
This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_RNM-2-24_003
تاریخ نمایه سازی: 15 اردیبهشت 1397
Abstract:
سیاست خارجی بعنوان مجموعه خطمشیها، تدابیر، روشها و انتخاب مواضعی که یک دولت در برخورد با امور مسایل خارجی در چارچوب اهداف کلی نظام سیاسی اعمال مینماید، بر اصولی ثابت و پایدار استوار است که در عرصههای بین المللی راهنمای رفتار و کنش سیاست خارجی قرار میگیرند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و به شیوه تحقیق کتابخانه ای و اینترنتی بدنبال پاسخ فرضی به این سوال هستیم که جایگاه مولفههای امنیتمحوری و توسعه محوری در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در فاصله سالهای 1384 تا 1394 چگونه بوده است و در پاسخ اشاره کردیم گرچه براساس اصول مدون قانون اساسی جمهوری اسلامی اصولی همچون حمایت از مستضعفین و محرومان، مقابله با استکبارگران و قدرتمندان، حمایت از اتحاد امت اسلامی و شیعی و متاثر از اوضاع منطقه متشنج خاورمیانه، رویکرد سیاست خارجی ما بطورکلی سمت وسوی انقلابی و به تبع آن امنیت محوری داشته است اما برجستگی این روند در دولت های نهم و دهم بسیار بیشتر بوده تا جاییکه سیاست خارجی ایران در این دوران تحت تاثیر گفتمان آن دولت، به سمت تقابل با جهان و ایجاد فضایی امنیتی در اطراف کشور ما در منطقه گردید و بجای پیشبرد سیاستی توسعهای و اقتصادی عملا با یک سیاست تهاجمی همراه بود که نمود آن در بحث هسته ای و تصویب قطعنامه های شورای امنیت بر علیه منافع ملی ما بود و در نقطه مقابل دولت یازدهم با شعار تعامل سازنده با دنیا و دنبال کردن رویکردی مسالمت آمیز در جهت حل مسایل هسته ای با کشورهای 1+5تا حدودی از سیاست خارجی امنیتمحور کاسته شد و در فضای پسابرجام اهداف سیاستمداران ما به سمت تعامل اقتصادی با دنیا در جهت ایجاد سیاست خارجی توسعه محور و در جهت منافع ملی و دنبال نمودن دیپلماسی فعال توسعه محور سوق یافته است
Keywords:
Authors
پیروز هاشم پور
دانشجوی دکتری علوم سیاسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لامرد