چالش های پرستاران در ایفای نقش آموزش دهنده دیابت در جامعه

دیابت یک بیماری مزمن است که 415 میلیون نفر از جمعیت دنیا به آن مبتلا هستند (Nam Han Cho et al., 2017). تخمین زده می شود که از سال 2013 تا 2035 ، روند شیوع دیابت در جمعیت ایران از 8.4% به 12.3% افزایش یابد و به 91% برسد (Guariguata et al., 2014). همانطور که میزان شیوع دیابت و عوارض آن افزایش می یابد، نیاز به مراقبت های سلامتی نیز بیشتر می شود (Ali et al., 2017) . افزایش شیوع دیابت و تمرکز بر پیشگیری از آن، نیاز به ارایه راهکارهایی دارد که دانش و مهارت ها را به افراد مبتلا به دیابت آموزش دهد (Burke et al., 2014, Kurian et al., 2016). آموزش دیابت به عنوان یک راهکار و بخش جدایی ناپذیر در مراقبت از دیابت و به صورت یک تخصص مجزا در مراقبت های سلامت تعیین شده است (Ian Duncan et al., 2011) که با استفاده از روشهای مراقبتی و حمایتی پیگیر به صورت بیمار محور و جامعه محور در خارج از محیط های رسمی بالینی مانند بیمارستان ها و درمانگاه ها و در محیط طبیعی زندگی بیمار و با هدف توانمند سازی بیمار جهت اجرای رفتارهای خود مراقبتی انجام می گیرد (Brown, 1997). نظر به اهمیت موضوع، در بسیاری از کشورهای دنیا برای آموزش با کیفیت دیابت به بیماران، و به منظور اطمینان از ارایه ی تجارب و مهارتهای لازم به بیماران، از آموزش دهندگان دیابت دارای گواهینامه استاندارد ملی استفاده می شود (Burke et al., 2014). پرستاران آموزش دهنده دیابت دارای نقش گسترده و مهمی در ارتقاء کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت با آموزش رفتارهای خودمراقبتی هستند (Powers et al., 2017)؛ اما در ایران کمتر مطالعه ای در مورد تجارب کادر درمانی و بیماران از نقش پرستار به عنوان آموزش دهنده دیابت انجام شده است. هدف از این مطالعه تعیین چالش های پرستاران در ایفای نقش آموزش دهنده دیابت در جامعه است