اصول و معیارهای طراحی فضاهای آموزشی با رویکرد پایداری

با توجه به جمعیت رو به رشد جهان و محدود بودن منابع، توجه به پایداری امری اجتناب ناپذیر است. همچنین اهمیت آموزش و پرورش که تربیت کننده نسل آینده یک کشور است بر کسی پوشیده نیست. در کشور ایران اکثرفضاهای آموزشی نه تنها پاسخگویی نیازهای کاربران نیستند بلکه حتی قادر به تامین حداقل سرانه فضاها و ضوابط طراحی فضاهای آموزشی نیز نیستند و در بسیاری از موارد در فضایی با کاربری غیر آموزشی (خانه های استیجاری) تاسیس می گردند، لزا ساخت مدارس جدید یک ضرورت برای کشور است. با توجه به اهمیت پایداری در قرن 21 و جمعیت جوان ایران، در این مقاله به بررسی اصول و معیارهای طراحی فضاهای آموزشی با رویکرد پایداری پرداخته شده است. روش تحقیق انجام شده در این پژوهش توصیفی است و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به تحلیل محتوای متون پرداخته شده است. استفاده از نور طبیعی و تهویه مناسب، آسایش کاربران، و انعطاف پذیری فضاها از نتایج این پژوهش می باشد. همچنین با در نظر گرفتن این موضوع که شیوه های آموزش و پرورش و محتوای نظام آموزشی همواره در حال تغییر است. سعی شده از لحاظ پایداری شاخص های که توانایی پاسخگویی به نیازهای کاربران در طول زمان را دارد شناسایی شود و به عنوان رکن اصلی در فرآیند طراحی معماری به عنوان یک محصول پایدار گردد. در این مقاله انعطاف پذیری فضاها به دلیل تطبیق پذیری و قابلیت چند عملکردی بودن به عنوان رکن اصلی انتخاب شده است. و اصول و مبانی آن مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

فضاهای آموزشی , پایداری , نور طبیعی , تهویه مناسب , انعطاف پذیری