اهمیت استفاده از بافت های طبیعی محدوده مازندران به منظور ارتقای طراحی پایدار

موضوع اقلیم و استفاده از بافت های طبیعی در بحث توسعه پایدار، از مباحث اساسی و تعیین کننده می باشد. چرا که موضوع توسعه پایدار، صرفه جویی در مصرف انرژی، خصوصا انرژی های فسیلی و تجدید ناپذیر بوده و لذا، طراحی اقلیمی بناها و کالبد شهرها، نقش به سزا و تعیین کننده ای در کاهش مصرف سوخت و در نتیجه حفظ آن برای نسل های آینده خواهد داشت. با مطالعه ساختمان های بومی در اقلیم معتدل و مرطوب به خصوص محدوده مازندران، به روشنی این نکته حاصل می شود که تمامی ساختمان های بومی، کاملا براساس اصول اقلیمی و در جهت استفاده حداکثر از انرژی های طبیعی و مقابله با سرما و گرمای آزار دهنده، طراحی و ساختمان ها شده اند که این امر به طور کامل با فرهنگ مردم هر منطقه همسو بوده و معماری بومی و بوم آورد تعریف شده است. این تحقیق بر پایه تلفیق نظریات مرتبط با موضوع تحقیق و از روش پژوهش اسنادی، توصیفی تحلیلی است به دنبال یافتن پاسخ در میان یافته های حوزه طراحی معماری می باشد. هدف از تحقیق حاضر دستیابی به اصول طراحی پایدار با استفاده از بافت های طبیعی محدوده مازندران و تلفیق عناصر اقلیمی این منطقه در ارتقای طراحی است. نتیجه تحقیق تهیه اصولی معمارانه برای طراحی پایدار با تلفیق عناصر اقلیمی مازندران است. از جمله این نتایج می توان بر تاثیر چشم گیر استفاده از بافت های طبیعی محدوده مازندران در ارتباط با ارتقای طراحی پایدار است. طراحی پایدار با بهره گیری از عناصر اقلیمی شمال کشور و با استفاده از گونه های گیاهی توسط شکل های مختلف و استفاده از طبیعت به عنوان یک پدیده در راستای رتقای طراحی پایدارمی باشد.

Keywords:

طراحی پایدار , اقلیمی , معماری بومی , عناصر اقلیمی , بافت طبیعی