بررسی اثر بخشی گروه درمانی تحلیلی و سبک های دفاعی و منبع کنترل در افراد با دلبستگی ناایمن

هدف پژوهش حاضر اثربخشی گروه درمانی روان تحلیلی بر سبک های دفاعی و منبع کنترل افراد با سبک دلبستگی ناایمنبود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل نابرابر بود. به این منظور با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 20 نفر از مراجعین به مراکز درمانی مشاوره ای شهر مشهد، انتخاب و به طور تصادفی در گروهآزمایش (10 نفر) و گروه کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 20 جلسه به صورت گروهی تحت گروه درمانیروان تحلیلی قرار گرفتند. همه آزمودنی ها قبل و پس از مداخله توسط پرسشنامه های منبع کنترل و مکانیسم های دفاعیمورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها نشان داد گروهدرمانی روان تحلیلی باعث کاهش معنی دار کاربرد سبک دفاعی رشد نایافته و روان رنجور در گروه آزمایش نسبت به گروهکنترل و افزایش معنی دار کاربرد سبک دفاعی رشد یافته در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می شود (p≤05.0)،همچنین اثربخشی معنی داری بر تغییر منلع کنترل افراد حاضر در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل دارد (p≤05.0).

Keywords:

گروه درمانی , روان تحلیلی , سبک دفاعی , منبع کنترل , دلبستگی نا ایمن