معماری پایدار در ارتقا حس مکان دانشکده معماری ساری

فضاهای آموزشی و به خصوص دانشکده های معماری به دلیل محدودیت ها و عدم وجود فضای حسی در خور مستعد عدم تعلق کاربران از آن ها شده است. حس ایجاد علاقه مندی در بین دانشجویان با قرارگیری در فضای آموزشی شکل می گیرد، و در صورت عدم وجود فضایی برای ایجاد حس تعلق خاطر و حضوری پویا در این فضا سبب بی رغبتی و ایجاد حس خلاف انتظار می گردد. از جمله عوامل تاثیرگذار در ارتقا حس مکان در فضای آموزشی توجه به ضوابط اقلیمی و معماری پایدار می باشد. از آنجایی که دانشجوی معماری همواره از محیط خویش الگو بر می دارد، لذا توجه به معماری پایدار در طراحی امری مهم تلقی می گردد. پژوهش حاضر به منظوربررسی عوامل معماری پایدار در ارتقا حس مکان در دانشکده معماری ساری با رویکرد نظری غالب،توصیفی تحلیلی می باشد. از این رو با بررسی منابع گردآوری شده به طبقه بندی مولفه های معماری پایدار و حس مکان در دانشکده پرداخته شده است.با بررسی های صورت گرفته به این نتیجه رسیدیم که مهمترین عوامل معماری پایدار در ارتقا حس مکان در طراحی دانشکده توجه به نیازهای فیزیولوژیکی کاربران با توجه به اقلیم منطقه مورد طراحی می باشند.

Keywords:

معماری پایدار , حس مکان , تعلق به مکان , دانشکده معماری , تعلق خاطر