مناسب سازی فضاهای عمومی بخش مرکزی شهر اهواز با تاکید بر شهر دوستدار معلولان

تحولات اجتماعی و فرهنگی جامعه در یکی دو دهه اخیر سبب شده که اشخاص معلول به میزان قابل توجهی در جامعه جذب شوند، اما وجود برخی موانع به ویژه در عرصه برنامه ریزی شهری و شهرسازی بسیاری از فضاهای شهری فاقد شرایط لازم برای حضور این قشر در جامعه می باشند. فضاهای عمومی از عناصر مهمی هستند که می تواند اشخاص معلول را به جامعه برگرداند، که با برنامه ریزی صحیح و مناسب سازی فضاهای اینگونه فضاها می توان این اقشار را از منزوی شدن بازداشت. هدف این پژوهش مناسب سازی فضاهای عمومی شهری شهر اهواز متناسب با نیاز معلولین جسمی و حرکتی می باشد. در این پژوهش از روش توصیفی - تحلیلی استفاده گردید و نیز روش گردآوری اطلاعات این پژوهش، اسنادی و میدانی بوده است. ابزار گردآوری اطلاعات تحقیق حاضر نیز پرسشنامه، مصاحبه و مطالعات میدانی می باشد. جامعه آماری این پژوهش کلیه معلولان شهر اهواز تعیین گردید. همچنین تجزیه و تحلیل یافته از طریق مدل SWOT و SPSS صورت گرفت. نتایج نشان می دهد، محدوده مورد مطالعه این تحقیق دارای شرایط بحرانی و مسایل و مشکلات زیادی در شاخص های مختلف ارایه شده می باشد و مجموع این عوامل فضای آشفته، ناسالم و فاقد ایمنی و راحتی را، جهت گروه های مختلف اجتماعی بویژه معلولین در این فضاها ایجاد کرده است. همچنین مشاهد گردید که عدم رعایت حقوق معلولان در توزیع خدمات و تسهیلات شهری و نیز عدم دسترسی مناسب و عدم ایمنی فضاهای های عمومی تاثیر مستقیمی در عدم رضایت آنان از حضور در فضاهای شهری دارد. و در آخر تاثیر مناسب سازی فضاهای شهری بر مولفه های امید به زندگی (حس احترام، استقلال فردی و مشارکت در امور شهری) با طرح پرسشی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. در نهایت معلوم شد بین مولفه های امید به زندگی و مناسب سازی رابطه معنادار مثبتی برقرار است

Keywords:

فضاهای عمومی , معلولان , مناسب سازی , بخش مرکزی شهر اهواز