بررسی و ارزیابی سطح آسایش بااستفاده از نشانه شناسی بومی درخانه های سنتی ومعاصر کلاردشت

پیشینه طراحی و ساخت و ساز خانه با توجه به ویژگی های طبیعی و اقلیمی در راستای آسایش انسانی به معماری سنتی ایران و سال ها قبل بر می گردد. آسایش انسان بیش از هر عاملی، تحت تاثیر شرایط اقلیم است و خلق شرایط محیطی مطلوب زندگی از اصول لاینفک معماری بشمار می رود. تحولات معماری شهر کلاردشت و ارتباط آن با اقلیم از نظر زمانی در دو مقطع قابل بررسی می باشد. در اولین مرحله که تا اواخر 1360 تعامل منطقی میان شکل گیری معماری خانه ها و سطح شهر کلاردشت و عناصر اقلیمی بوده که معماری با تکیه بر نشانه شناسی بومی راه حل های منطقی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش را همراه داشته است. در بررسی خانه های سنتی و بومی، با درنظر گرفتن انرژی های تجدید پذیر همچون باد، نور، حرارت آفتاب و ... در ساخت-وسازها ، سعی شده است تا ساخت بنا کمترین تاثیر منفی را بر محیط زیست داشته باشد. دومین مرحله از اواخر دهه 1360 تا به امروز که با ورود سرمایه گذاران خارجی با ابزار، مصالح، فنون متنوع و ناسازگار با اقلیم منطقه همراه بوده که مهم ترین نکته استفاده بیش از حد انرژی های غیر قابل تجدید پذیر در راستای فراهم نمودن آسایش است که علت اصلی آن طراحی اشتباه بنا، استفاده از مصالح نا مناسب، وسایل گرمایشی و سرمایشی و سامانه های زیست اقلیمی بدون توجه به شرایط اقلیمی است. در این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای ابتدا به بررسی، تحلیل اطلاعات و معرفی انواع نشانه های بومی خانه ها و دسته بندی آنها پرداخته وسعی بر آن شده به مطالعه ی تاثیر اقلیم بر معماری گذشته و حال خانه-های شهر کلاردشت و ارزیابی سطح آسایش با استفاده از نشانه شناسی بومی پرداخته شود که در این راستا تبعات ناشی از بکارگیری معماری مدرن و ناسازگار با شرایط نیز مطرح گشته است. نهایتا راهکار و پیشنهادات متناسب با وضعیت اقلیمی و محیط فیزیکی- کالبدی کلاردشت جهت ارتقاء کیفیت فضایی و آسایش انسانی ارایه شده است.

Keywords:

آسایش انسانی , اقلیم , نشانه شناسی , خانه , معماری بومی , کلاردشت