نقدی بر مقررات مربوط به توبه مجرم در قانون مجازات اسلامی

در اصطلاح حقوق اسلامی توبه به معنای پشیمانی و تصمیم بر عدم انجام فعلی است که گناه محسوب شده و ارتکاب آن ممنوع و قبیح است و این امر به جهت فرمانبرداری از امر خداوند انجام میشود. شواهد بسیاری در قرآن کریم وروایات معصومین (ع) وجود دارد که به خوبی از آنها اهمیت و جایگاه ممتاز این نهاد ارزشمند قابل استفاده است. نقش توبه در بازگشت به سعادت و قرار گرفتن در مسیر حق و اصلاح عملکردهای غلط گذشته و گشودن دریچه امید به روی انسان بسیار اساسی است تا جایی که پیامبر بزرگوار اسلام (ص) و پیشوایان معصوم (علیهم السلام) از تمام گناهکاران دعوت کرده اند که برای اصلاح خویشتن و جبران گذشته توبه نمایند. پژوهش حاضر پس از تبیین برخی از مهمترین شرایط قبول توبه در فقه جزایی اسلام، به بررسی جایگاه آن شرایط در مقررات مربوط در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 پرداخته و به این نتیجه رسیده است که اگرچه قانون یادشده توبه را به عنوان یکی از جهات سقوط یا تخفیف مجازات محسوب کرده است، اما متاسفانه شرایط قبول توبه در این قانون به اجمال برگزار شده و لذا مقررات از این حیث نیازمند اصلاح و تکمیل است.

Keywords:

فقه جزایی , توبه , اصلاح , ندامت , فوریت