اولویت سنجی قابلیت تبدیل خیابانهای شهری به پیاده راه به روش تاپسیس (نمونه موردی: 6 مورد از خیابانهای شهر تهران)

با سلطه ی بی چون و چرای اتومبیل طی نیم قرن گذشته در شهرها، مسایل و مشکلات زیادی نظیر حجم بالای ترافیک به وجود آمده که باعث آلودگی و ناامنی در شهرها شده و زندگی شهرنشینی را مورد تهاجم قرار داده است. بدین جهت موضوع انسانی تر کردن شهرها و توجه دوباره به سهم جابه جایی عابر پیاده در نظام حمل ونقل در دستور کار برنامه ریزان و طراحان شهری قرار گرفته است. یکی از راههای دستیابی به حمل و نقل پایدار، افزایش پیاده مداری شهرها و ایجاد پیاده راه است و همزمان با مطرح شدن مفهوم توسعه پایدار، توجه ویژه ای به آن شده است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی اولویت امکان ایجاد پیاده راه در شهر تهران و در نهایت شناخت ویژگی های محیط دارای پتانسیل برای تبدیل به پیاده راه است. بدین منظور، 6 خیابان در نقاط مختلف تهران به عنوان نمونه انتخاب شده اند. روش این تحقیق توصیفی_تحلیلی است. اطلاعات مورد نیاز از طریق ارایه پرسشنامه و با کمک عابران پیاده، کسبه و ساکنان جمع آوری شده است و با روش TOPSIS مورد تحلیل قرار گرفته اند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که خیابان های شهرداری تجریش ، ستارخان و آیت نسبت به خیابان های منوچهری ، لاله زار و 30 تیر که در محدوده ی مرکزی شهر تهران واقع شده اند، از قابلیت پیاده مداری بالاتری برخوردارند که مهمترین دلایل آن را می توان در وجود کاربری های مناسب در طول مسیر و نیز خواست و مشارکت مردم جستجو کرد.

Keywords:

حمل و نقل پایدار , پیاده مداری , پیاده راهسازی , شهر تهران