آموزش کیفیت زندگی درمانی بر بهبود دشواری های کنترل تکانه در کارکنان زن

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر آموزش کیفیت زندگی درمانی بر بهبود دشواریهای کنترل تکانه کارکنان زن یکی از سازمانهای بزرگ شهر اصفهان انجام شد. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری بود. جامعه آماری عبارت بود از کلیه کارکنان زن یکی از سازمانهای شهر اصفهان. نمونه این پژوهش شامل 30 کارمند زن بود که براساس غربالگری اولیه تنظیم هیجان انتخاب شدند و سپس به تصادف در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین گردیدند. گروه آزمایش طی نه جلسه 90 دقیقهای بسته کیفیت زندگی درمانی را دریافت کردند. ابزار پژوهش پرسشنامه تنظیم هیجان گراتز (2004) بود. هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری در معرض ارزیابی قرار گرفتند. به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل دادهها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه های تکراری) استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد از طریق آموزش کیفیت زندگی درمانی بردشواریهای کنترل تکانه، دشواریهای کنترل تکانه در مرحله پیگیری به طور معنادار بهبود یافتهاست .(p=0/001) طبق یافته های این پژوهش میتوان نتیجه گرفت کیفیت زندگی درمانی برای بهبود دشواریهای کنترل تکانه کارکنان زن موثر بوده است.

Keywords:

دشواری های کنترل تکانه , کیفیت زندگی درمانی , کارکنان زن