تاثیر آموزش مهارت های برقراری ارتباط موثر بر تاب آوری و سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر پایه نهم منطقه پیربکران

برقراری رابطه موثر یک اصل مهم در تمام طول زندگی است. نوجوانان تاب آور و سازگار با فراهم نمودن روابط صمیمانه، میتوانند نقش موثری بر ارتقاء بهداشت روانی خود داشته باشند و در برابر آسیب های این دوره، خصوصا آسیب های اجتماعی مصون باشند.. لذا پژوهش حاضر بر آن شد به بررسی تاثیر آموزش مهارتهای ارتباط موثر بر افزایش تاب آوری و سازگاری اجتماعی دانشآموزان پایهی نهم منطقه پیربکران بپردازد. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه انجام شد. به این منظور تعداد 60 دانش آموز پسر پایه نهم آموزش و پرورش منطقه پیربکران در سال تحصیلی 96-97 به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و پرسشنامه سازگاری بل (1961) بود که در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل گردید. پس از تکمیل پیش آزمون، گروه مداخله هشت جلسه دو ساعته تحت آموزش مهارت های ارتباط موثر قرار گرفتند. داده ها با روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، افزایش معناداری را در سازگاری اجتماعی و تابآوری نشان ادند (p<0/05) براساس نتایج پژوهش، میتوان آموزش مهارت های ارتباطی را به عنوان روش موثری برای افزایش سازگاری و تابآوری دانشآموزان در نظر گرفت و از آن در مدارس، مراکز آموزشی و مشاوره استفاده کرد.

Keywords:

مهارت های برقرای ارتباط موثر , تاب آوری , سازگاری اجتماعی