بررسی تاثیر ترتیب تمرین ترکیبی بر سطوح پلاسمایی برخی از هورمون های آنابولیک، مقاومت به انسولین و عملکرد جسمانی زنان سالمند

ترکیب تمرین استقامتی و مقاومتی (تمرین ترکیبی) به عنوان یک مداخله توانبخشی موثر برای بهبود عملکرد جسمانی در افراد سالمند توصیه شده است. هدف اصلی از انجام این مطالعه، تعیین تاثیر ترتیب تمرین ترکیبی (استقامتی و قدرتی) بر سطوح پلاسمایی برخی از هورمون های آنابولیک، مقاومت به انسولین و عملکرد جسمانی زنان سالمند بوده است. روش بررسی این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. تعداد 40 نفر از زنان سالمند دامنه سنی: 58/35±0/94 قد: 155±0/01cm ، وزن: 71/72±1/89kg و BMI:29/45±0/63 فراخوان شده و بطور تصادفی ساده در یکی از چهار گروه تمرین استقامتی+ قدرتی ( 9 نفر)، قدرتی+ استقامتی (10 نفر) ، اینتروال (12 نفر) و کنترل (9 نفر) تقسیم شدند.برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام شد. برنامه تمرین استقامتی شامل کار برروی دوچرخه کارسنج و برنامه تمرین قدرتی شامل عضلات اصلی بدن بود. سطح هورمون های آنابولیک ، پلاسما به روش ELISA با استفاده از کیت الایزا انسانی اندازه گیری شد. از آزمون تی وابسته جهت تغییرات درون گروهی و از آزمون way ANOVA- one- جهت بررسی اختلاف بین گروه ها استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که اختلاف معنی داری بین تاثیر تمرینات ترکیبی با آرایش های مختلف در میزان قدرت پایین تنه P=0/00 و Vo2max P=0/29 و تستوسترون P=0/02 وجود دارد. ولی بر میزان هورمون رشد p=0/35 کورتیزول p=0/20 انسولین سرم p=0/72 مقاومت به انسولین p=0/69گلوکز , p=0/09 تاثیر معنی داری نداشت. بر اساس یافته های این مطالعه، تمرینات ترکیبی با ترتیب مختلف از لحاظ آماری بر میزان هورمون های رشد و کورتیزول سرمی تاثیر معنی داری ندارد ولی بر بهبود میزان هورمون تستوسترون و عملکرد جسمانی در زنان سالمند توصیه می شود. مستقل از ترتیب تمرین، برنامه تمرینی تحقیق حاضر منجر به تغییرات مثبت در ترکیب بدن و آمادگی جسمانی در زنان سالمند شد.

Keywords:

ترتیب تمرین ترکیبی , هورمون های آنابولیک , انسولین , عملکرد جسمانی , سالمندان