ارزیابی میزان هویت در بافت تاریخی شهر ایرانی-اسلامی با هدف ارتقاء فضای شهری

بافت تاریخی شهر ایرانی اسلامی جزیی از سرمایه ملی و فرهنگی کشور هستند که نه تنها به لحاظ خاطرات جمعی هویت بخشی به شهرهای ما ارزشمند هستند،بلکه محل سکونت و معیشت هزاران نفر محسوب می شود و با ارزش کالبدی و فرهنگی نهفته در خود، از هویت شهری بالایی برخوردار است، در نتیجه حفظ بافت های تاریخی به عنوان هویتی ضروری برای ادامه حیات فضای شهرها مطرح میگردد.در واقع هویت،پاسخی به پرسش در خصوص چیستی یا کیستی است که در بستر تاریخی جامعه شکل میگیرد.یکی از دلایل اصلی بحران هویت امروزین شهرها را می توان نا کارآمدی وآسیب پذیری بافت های تاریخی ذکر نمود. با گذر زمان، لاجرم، تغییر اتفاق خواهد افتاد، لیکن تداوم همراه با تغییر که پیوند بین گذشته با حال را ممکن می سازد، خود باعث تعادلبخشی به این تغییر خواهد بود.امروزه ارتقاء هویت بافت های تاریخی در فضای شهری یکی از مهمترین موضوعات مد نظر در طرح های توسعه شهر ایرانی-اسلامی مهمتر از آن پروژه های نوسازی بافت های تاریخی شهر محسوب میشود که این محدوده ها از آسیب پذیرترین فضای شهری در برابر مخاطرات طبیعیست که نیازمند برنامه ریزی و مداخله هماهنگ برای سامانیابی است.این بافت ها بدلیل فرسودگی کالبدی،اجتماعی،اقتصادی و محیطی آسیب پذیر بوده و از ارزش مکانی،محیطی و اقتصادی نازلی برخوردار میباشد.لذا پژوهش حاضر بدنبال ارزیابی میزان هویت بافت تاریخی شهر ایرانی-اسلامی با هدف ارتقاء فضای شهری میباشد،که به روش تحلیلی توصیفی و با استفاده از مطالعات و جمع آوری اسناد کتابخانه ای انجام پذیرفته است ،که نتیجه حاصله بر آن است که توجه به بافت تاریخی باید به مفاهیم آن باشد و همچنین حس مسیولیت و نگرش اصولی به متن تاریخی ،سبب ارتقاء و رشد فضای شهری میشود .

Keywords:

بافت تاریخی , هویت , فضای شهری , شهر ایرانی-اسلامی , آسیب پذیری