اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر افزایش تاب آوری برپیشگیری ازبازگشت مجدد به اعتیاد معتادان بهبود یافته مراکز درمان و بازتوانی شهراصفهان

هدف از پژوهش حاضرتعیین میزان اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر افزایش تاب آوری برپیشگیری ازبازگشت مجدد به اعتیاد معتادان بهبود یافته مراکز درمان و بازتوانی شهراصفهان بود. در این تحقیق از روش نیمه آزمایشی استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه معتادان بهبود یافته شهر اصفهان بودند که به صورت دردسترس تعداد 60 نفر از آنها انتخاب و در دو گروه کنترل و آموزش تاب آوری (10 جلسه 90 دقیقه ای) و کنترل (در انتظار درمان) جایگزین شدن و در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه به پرسشنامه ی گرایش نسبت به مواد مخدر عسکری (1386) پاسخ دادند. داده های پژوهش توسط نرم افزار SPSS-22 با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد آموزش تاب آوری بر پیشگیری از بازگشت مجدد اعتیاد معتادان بهبود یافته مراکز درمان و بازتوانی شهر اصفهان موثر است (0/05> P). درنتیجه می توان بیان داشت استفاده از درمان مبتنی بر تاب آوری رویکردی نوین و موثر در پیشگیری از بازگشت افراد دارای سایقه سوء مصرف مواد می باشد و به درمانگران حیطه اعتیاد پیشنهاد می شود از این درمان ها برای درمان و کاهش علایم سوء مصرف مواد استفاده گردد.

Keywords:

درمان مبتنی بر تاب آوری , پیشگیری از بازگشت مجدد اعتیاد , معتادان بهبود یافته