بررسی رابطه بین تحمل ناکامی با پرخاشگری و ابعاد آن در بیماران بستری در مرکز روانپزشکی رازی تهران

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین تحمل ناکامی با پرخاشگری و ابعاد آن در بیماران بستری در روانپزشکی رازی انجام گردید.روش مطالعه: جامعه آماری تمامی بیماران بستری در بخش های مردان که با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 بیمار بعنوان نمونه انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه پرخاشگری گلادو (1991) و پرسشنامه تحمل ناکامی استفاده گردید. یافته ها: میانگین سنی M=33.56 با انحراف معیار SD=7.78 که به لحاظ وضعیت تحصیلی تعداد 4 بیمار مدرک ابتدایی (13.3%)، 12 سیکل (40%)، 12 دیپلم (40%) و 2 بالای دیپلم (6.7%) می باشند. میانگین کلی تحمل ناکامی 35.40 با انحراف معیار 11.56 و میانگین کلی پرخاشگری 84.90 با انحراف معیار 21.18 می باشد. در بین زیرمقیاس های تحمل ناکامی، بالاترین نمره مربوط به زیرمقیاس ارزیابی ذهنی پریشانی با میانگین 14.73، انحراف معیار 5.41 و کمترین نمره نیز مربوط به زیرمقیاس تنظیم پریشانی با میانگین 6.30 و انحراف معیار 2.81 می باشد. بین تحمل ناکامی به صورت کلی با پرخاشگری یک رابطه معکوس برقرار است (p≤0.062, r=-0.34). تحمل ناکامی با مولفه پرخاشگری فیزیکی بیشترین رابطه معکوس را دارد (r = -0.39 و p≤0.031). نتیجه گیری: با افزایش تحمل ناکامی بیماران میزان پرخاشگری آنها در بخش کمتر می شود. لذا آموزش مهارت های بین-فردی می تواند در کاهش پرخاشگری آنان تاثیر بسزایی داشته باشد.

Keywords:

تحمل ناکامی , پرخاشگری