اثربخشی پسیکودرام (روان نمایشگری )در بهبود مهارتهای اجتماعی و کاهش اعتیاد درنوجوانان پسر

هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی روان نمایشگری بر بهبودمهارتهای اجتماعی و کاهش اعتیاد در نوجوانان معتاد در شهر اصفهان انجام شده است. روش: در یک طرح نیمه آزمایشی، 36 نوجوان معتادمراجعه کننده به مراکزدرمان اعتیاد که به صورت دردسترس نمونه گیری شده بودند به تصادف در دو گروه آزمایش و گواه جای داده شدند. برای گروه آزمایش ده جلسه آموزش مهارتهای اجتماعی با رویکرد روان نمایشگری اجرا شد. برای ارزیابی اعتیاد ومهارتهای اجتماعی به ترتیب از مقیاس اعتیاد یانگ وپرسشنامه مهارتهای اجتماعی بهره گرفته شد. تاثیر مداخله انجام شده به کمک پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه ارزیابی شد.داده ها به کمک آزمونهای آماری ضریب همبستگی وآزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. یافته ها: مهارتهای اجتماعی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معنی داری (p<0/001) افزایش و میانگین نمره های اعتیاد گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به طور معنی داری (p<0/ 001) کاهش یافت.نتیجه گیری: تعامل های افراد درگروه های روان نمایشگری، مطرح کردن مسیله در گروه و دستیابی به راه حل نهایی توسط شخص از عوامل موثر در اثربخشی این مداخله است. همچنین می توان رویکرد روان نمایشگری را مداخله ای موثر برای افزایش مهارتهای اجتماعی برای معتادان نوجوان دانست.

Keywords:

اعتیاد , مهارتهای اجتماعی , روان نمایشگری , پسیکودرام , نوجوان